İmam-Hatipli Kızlar(2)
Torunumun, gözyaşlarına boğularak okuduğum mektubunu sizlerle paylaşırken bu gözyaşlarını dindirmenin bir "bakanlık genelgesine" bağlı bulunduğunu da hatırlatmak istiyorum.

Canım Dedeciğim,
Bugün 29 Aralık salı. Ayın ikisinden beri her gün yeni bir ümitle gittiğim okulumdan bugün de geri çevirilme hislerimi (ve gelişen olayları) kağıda dökme ihtiyacı hissettim.
Biliyorum Türkiye'de kız öğrenciler senelerdir, ben de yedinci senedir İmam-Hatip'e başörtülü devam ediyorduk. Vali'nin, Anayasaya, İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi'ne, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'ne tamamen aykırı, hukuk dışı bir genelgesinin ve altında imza ve mühür bulunmayan İl Milli Eğitim Müdürlüğü'nün bir yazısının bize, imza karşılığında tebliğ edilmesiyle bir zulüm sürecine girmiş olduk.
En temel özgürlüklerimden olan inanç özgürlüğümle, kendim olarak yaşamak arzumla en temel haklarımdan olan eğitim hakkım arasında bir seçim yapmaya zorlanıyorum, hattâ mecbûr bırakılıyorum.
Önce bir iki gün bizi, başımızı açarak okula alma teklifiyle karşıladılar. Kabûl görmeyince bu sefer bir iki gün okulun üç girişini de kilitleyip bizi dışarıda bıraktılar. Bu durum velilerimizle birlikte protestolara, toplu yürüyüşlere, coplanmalara, gözaltılara... sebep olunca sınıflarımıza alındık. Öğretmenler, müfettişler, psikologlar vasıtasıyla, adına iknâ dedikleri çeşitli tehdit ve psikolojik baskı yöntemlerini denediler. Bunların arasında polis zoruyla okuldan atılacağımız, memur olan babalarımızın sürüleceği, velilerimizin para ve hapis cezâsına çarptırılacağı gibi iknâ edici cümleler sık sık kullanıldı. Okulda olduğumuz günlerde dahi yok yazılarak devamsızlık süremizi doldurmaya çalışıyorlar.
Sonra bu seansların adını sohbete çevirdiler. Biz İmam-Hatipliler akıllı çocuklarızdır, biliyorsun dedeciğim, hitabetimiz de fenâ değildir. İş sohbete dökülünce her hâlde iknâ yöntemiyle psikologların başlarını örttüreceğimizden korktular ki, yeniden bize okul kapılarını kapattılar.
Ben altı yaşımda millî eğitime başladım. 11 Senedir beni eğitip öğrettiler herhalde. Nasılsa hâlâ kendi aklımı kullanarak bir şeye karar verceğime inanamayıp arkamda, başımı örtmeme sebep olan bir tehdit, teşvik, örgüt olup olmadığını soruyorlar. Hâlbuki ben, 99 yılında beni yönetecekleri seçme hakkına dahi sahip olacağım.
Bu arada aslında şöyle bir acı gerçek daha var; bu yıl İmam-Hatipler'in son kalabalık yılı. Meselâ bizim okulda dahi altı şube birden mezun olacak. Alttan gelecekleri kestiler, üstten budadılar. Ama bu nasıl doymayan bir nefrettik ki, hâlâ bizimle uğraşıyorlar? Ve biz nasıl çocuklarız ki, hâlâ gönüllerimizde kin ve nefret yok! Ümidimizi hâlâ kaybetmiyoruz! Dayanışmamız hakikaten görülmeye değer. Anne-babalarımızla birlikte binlerce kişi, her gün bu yanlıştan dönüleceğini umarak okullarımıza gidiyoruz. Üşüyoruz, hüzünleniyoruz, gözyaşı döküyoruz, "yarın yine" diyerek evlerimize dönüyoruz.
Sonuç olarak bu dayanışma içinde hukûkî bütün imkânları kullanarak sonuna kadar direneceğiz. Kendimiz gibi yaşamaya devam edebilmek için -yıl kaybetme, cezâ alma gibi- bazı kayıpları da göze almış durumdayız. Ama şimdi birbirimizin kıymetini çok daha fazla anladığımız arkadaşlarımız ve kardeşlerimizle paylaştığımız bir gerçek var; İmam-Hatip'te geçen yıllarımız -sonuç ne olursa olsun- asla kayıp değil.
İnsan haklarına ve demokrasiye inanan herkesin destek ve duâlarıyla bu zor günleri atlatacağımıza inanıyorum
Ellerinizden öperim.
Zeynep