4. Zayıfları geliştirmek yerine güçlülere destek vermek:
Kapitalist bankacılığın tenkit edilen noktalarından biri de; büyük iş adamlarını, güçlü müteşebbis ve yatırımcıları destekleyerek, onlara kredi kolaylıkları ve banka hizmetleri sunarak güçlerine güç, servetlerine servet katması, sonuç olarak fakirlerin daha fakir hâle gelmesine sebep olmasıdır. Buna karşı İslâm bankaları öncelikle esnaf, zenâatkâr, çiftçi, serbest meslek sahibi, ücretli gibi orta sınıf mensuplarının ve ekonomik gücü zayıf olanların finansman ihtiyaçlarına cevap verecek, kâr ve zarara ortaklık yoluyla bu küçük teşebbüs erbabını destekleyecek, kalkınmalarını, ülke ve bölge ekonomisine katkıda bulunmalarını sağlayacaktı. Uygulamada bu hedefe de henüz ulaşılamadı ve daha ziyâde güvenilir, yeterli teminâtı verebilen, güçlü şahıs ve şirketlerin finansman ihtiyaçlarının karşılanmasına yönelindi. Bu yönelişin sebepleri arasında: a) mezkûr orta sınıfın ağır vergi yükü sebebiyle gerçeğe uygun hesap tutmadan kaçınmaları, hesaplarının gerçeğe uygun bulunmaması, b) bu sınıfın, hesaplarını kontrol eden, projelerinin yürütülmesinde görüş bildiren, gerektiğinde müdâhele eden bir ortakla çalışmaya alışmış olmamaları, c) on birlerce kişi ve projenin ortaklık yoluyla finansmandan doğan muazzam külfet, masraf ve riziko, d) kâr getirmeyen ve geri dönmeyen sermâyeler sebebiyle banka gelirlerinin düşmesi... Bütün bunlara rağmen bölgeye yönelik finansman, yeterli teminât, belli iş ve meslek grupları arasında kurulacak tekâfül ve teminât sistemi gibi tedbirlerle bu engelin de aşılması mümkündür; bankalar bu engeli aşmanın yolunu bulmalı ve asıl amaçlarına yönelmelidirler.